O narodowości gatunku niepotrzebna rozprawa

To historia z gatunku „gdyby wówczas nie A, to dziś by nie B”. Czyli gdyby doszło do niepowetowanej straty i wujek Paweł, dziś szanowny ojciec rodziny, a wówczas nieodpowiedzialny gówniarz, spadł z siódmego, spacerując w stanie upojenia piwem San Miguel po zewnętrznej stronie balkonów hotelu w Blanes, być może nie pisałbym o incarNations. Młodzi ludzie, nie idźcie jego drogą.

Albo też historia z gatunku o gatunkach. Mam kilku muzykujących przyjaciół, którzy dla scharakteryzowania niektórych podgatunków muzyki granej nad Wisłą używają sformułowania: „wiesz, takie polskie reggae”. Albo „taki polski blues”. I z przykrością muszę stwierdzić, że w tych określeniach nie ma druzgocącego ładunku patriotycznej dumy. A że sam jestem ortodoksem, który w przypływach ortodoksji odżegnuje się od nazywania Erica Claptona bluesmanem, to podobnie jak oni rozumuję. Że to  jednak jakieś spłycenie pierwotnych gatunków jest, zwłaszcza na poziomie rytmicznym – zwulgaryzowanie. Nie jest tak, że nie cenię Tadeusza Nalepy, ale w parze z Howlin’ Wolfem słuchać nie będę. Nie jest tak, że nie kołyszę się przy Indios Bravos, ale nie zestawię z Marleyem.

Więc jak mi wujek Paweł zarzucił płytkę z koncertu incarNations w Trójce z entuzjastyczną rekomendacją, że to „taki polski swing”, to mi się włos zjeżył na głowie. Może się jednak wujkowi od tego chodzenia po balkonach coś tam tego, myślę. Ale znam go już lat parę i najczęściej na dobre koncerty chodzi, więc po cóż by się pchał na polski swing – intrygujące, nieprawdaż?

No i jest – polski swing, polski blues, nawet trochę polskiego soulu. I głos – też polski. I cała konstrukcja z „polskim” jako „przymiotnikiem gatunkowym” mi się posypała. Tak grać na żywo to już jest kwestia w ogóle ponadgatunkowa i ponadnarodowa. Ale tym fajniej, że to na Myśliwieckiej robią, a nie za oceanem. Podziękowania dla wujka Pawła.